D 12

T., mijn nichtje uit Zwitserland, vroeg of ik meeging naar D12 in de Melkweg. Dus had ik gisteravond mijn camerabody onder mijn overhemd verstopt en de lens in de tas van T. Als je wilt fotograferen is er altijd wel iemand die zegt dat dat niet mag. Tot mijn verbazing was dat in de Melkweg geen probleem. De DJ van D 12 (from Detroit, ze waren met zijn vijven) had wel een half uur nodig om als een chearleader de boel op te zwepen: "say D twelf, say Detroit, say Shady records", en toen kwamen ze. Nu vind ik hip hop wel leuk en verdomd het was een prima optreden. Beetje kort. En direct na afloop verschenen de artiesten achter een tafel om handtekeningen uit te delen op ter plekke aangeschafte CD's en T-shirts. Dat heb ik Lou Reed of David Byrne nooit zien doen. Het is crisis in Detroit.

Ver

In 1972 ging ik voor de eerste keer naar de Verenigde Staten. Luxemburg-Rekjavic-New York. Dat moet een DC-8 geweest zijn....Van New York ging ik naar Vancouver. In Europa had ik al veel gelift en dat wilde ik in Amerika ook doen. 5000 kilometer. Ik wilde zelf fysiek ervaren wat afstand nou eigenlijk is. Dat weet je als Nederlander namelijk niet. Wij vinden Brussel al ver. Halverwege, in Omaha, Nebraska ben ik op het vliegtuig gestapt. Er kwam geen eind aan en ik werd gek van de wind weet ik nog. In 1974 wilde ik het weer proberen van west naar oost. Ik vertrok in L.A. En verdomd, halverwege, in St. Louis, Missouri ben ik op het vliegtuig gestapt naar New York.

Nice meeting you

Vorig jaar juni was ik een week in Roemenie. De boeren die ik fotografeerde stonden de hele dag in de zon met handgereedschap. Paard en wagen, een ploeg met een paard. Altijd eerst fotograferen maar daarna liep ik naar de mensen toe en uiteindelijk gaf ik ze soms een hand. Een beetje lachen en gebaren: Olanda, dat werk. Meestal een tamelijk pijnlijke situatie. Mijn alibi is dat behalve een goeie foto maken, ik ook informatie denkt te kunnen geven. Ik vind zelf niet dat ik fotografeer met een boodschap. Maar ik voel me wel genoeg journalist om niet echt problemen te hebben met dat alibi. Het is pijnlijk dat boeren in Roemenie vaak geen geld hebben voor een tractor. Het is ook pijnlijk dat Amerikanen nu vaak geen geld meer zouden hebben voor een huis. Alleen ben ik ook wel bevreesd dat sommige van die Amerikanen geen zin hebben in een hand en meer een aggressieve houding zouden kunnen aannemen: oprotten. De foto die bij dit blog hoort heb ik in 1974 genomen in the Bronx. De atmosfeer was zo bedreigend dat ik midden op straat liep vanuit het idee dat ik dan goed zichtbaar was, iets minder onveilig. Een paar maanden later hoorde ik van een Nederlandse collega dat hij in the Bronx al zijn apparatuur had kunnen inleveren (onder bedreiging). De mensen op de foto bij dit stukje wilden trouwens ook geen hand maar vroegen gewoon om geld.

200 woorden

Mijn favoriete Amerikaanse columnist is Bob Cringely. (http://www.cringely.com/) Ik volg hem al 25 jaar. De laatste elf jaar via pbs.org. Sinds december is hij weg bij pbs en heeft hij zijn eigen blog. Van hem is de stelling dat ook een op het net gepubliceerde tekst helemaal niet kort hoeft te zijn. Ja, als je zo goed kunt schrijven als Bob en bovendien zo goed ingevoerd bent in de IT-wereld... De laatste tijd schrijft hij overigens ook over andere onderwerpen. Bijvoorbeeld hoe de credietcrisis op te lossen. Of hoe een zuinige auto te bouwen. Dit alles om mijn volgende blog aan te kondigen die echt wat langer dan 200 woorden zal zijn.

12 volt

En 5 volt. Dat is de gelijkspanning waar zowat al onze electronische hulpmiddelen mee werken. Vrijdagavond las ik in twee verschillende tijdschriften een oproep aan fabrikanten om nu eens een oplossing te bieden voor de dradenwirwar waar je mee te maken krijgt als je op reis gaat. Dat wil de gebruiker niet. Nu niet en nooit gewild ook. Trouwens ook thuis is het niet handig, voor elk apparaat een aparte adapter. Maak toch een universele voedingsaansluiting voor al die computers, telefoons, mp3-spelers, scheerapparaten en wat verder nog op zwakstroom werkt. Mijn GSM-telefoon van het merk HTC heeft een mini USB connector. Mijn MP3-speler moet ook op USB worden aangesloten (voor zowel voeding als voor communicatie). Maar de connector van het apparaatje zelf is weer afwijkend. Brrr.

Een maand

Dit gaat niet over reizen, de US of A, noch over fotografie. De crisis wou ik even behandelen. Je hebt een blog of je hebt er geen. Dankzij de volledig geautomatiseerde industrie duurde het in augustus 2008 ongeveer een maand en het was crisis all over the place. Just in time management (Toyota) is daar de oorzaak van. Als je alle processen met een computer bijhoudt weet je ook snel wanneer je de kraan moet dichtdraaien. Alle processen, dus ook alle parameters van de banken. En zo duurde het dus ongeveer een maand en de hele wereld zat in een depressie. En nu komt'ie: met het zelfde tempo kan alles dus ook weer omhoog. Het zou me niets verbazen als eind 2009 de olieprijs weer op 100 dollar per vat staat.

Kaplan

Ik ben een boek van Robert D. Kaplan aan het lezen. De titel is: An Empire Wilderness, Travels into America's Future. In vertaling: Het einde van Amerika. Een journalistieke antropologische reis door de VS, gepubliceerd eind jaren negentig. Uitvoerig worden de eindeloze suburbs (pods genoemd) beschreven en de leegloop van de stadscentra. Ik heb dat zelf in de jaren tachtig al ervaren in Washington en Atlanta. Lees ook een blog van Pim Milo over Robert Franks the Americans, vijftig jaar geleden voor het eerst gepubliceerd. 83 foto's uit een archief van 23.000. Ik moet het boek, dat ik waarschijnlijk al wel ken, nog maar eens goed bekijken voor ik vertrek. (http://milo-overfotografie.blogspot.com/2009/03/robert-frank-en-americans.html)

101

Sterke toename honderdplussers lees je als je bij het CBS probeert uit te zoeken om hoeveel (voornamelijk vrouwen) het nu eigenlijk gaat. Vorig jaar toen Mammie op vijf maart honderd werd kwam ik er achter dat het toch nog altijd om een aantal van ca 1600 gaat. Afgelopen donderdag werd ze honderd en een. Still going strong kan je toch eigenlijk wel zeggen. De burgemeester kwam haar - alweer - feliciteren en ook weer bloemen van (onder andere) de commissaris van de koningin. Ze kan er nog steeds van genieten. (foto Fototeam KenM, Nieuwegein)

Techniek

Omdat blogger.com door Google wordt beheerd ben ik een paar dagen bezig geweest een open source blogprogramma (Pivot) te installeren. Lastig en uiteindelijk zie ik er van af. Vervelende bugs en veel minder prettige opmaak. Dus met een paar dagen vertraging , hier ben ik weer. Intussen ook nog door het land gereden waar ik deze prachtige lampen tegenkwam. Nieuw hoofdkantoor van Ernst & Young. " known as Foster+Partners’s first tower in Amsterdam. The building has 24-storey and approached through a water-court. And one of its facade is fully glazed to get as much natural light as possible". Je ziet het gebouw vooral vanaf de A10, vlakbij de RAI.

Automobiles

Een auto kopen in Amerika is een ding maar hem verzekeren is iets anders. Auto's genoeg, wat heet, auto's all over the place. Via Marktplaats ben ik contact gekomen met een Nederlandse autohandelaar. Alleen hij is gevestigd in Buffalo, Texas. Een beetje uit de buurt. Vanwege mijn overweging om wellicht weer terug te gaan na deze reis (zie blog van gisteren) zou ik ook kunnen overwegen mijn auto op het tien hectare grote terrein bij Buffalo te stallen en een enkele reis Dallas Boston te nemen. Dallas, vlakbij Buffalo. Dat is dan in July. En dan in April via deze Hans en Bianca verzekeren.

Inschrijven

Als in indrinken. Maar ook, ik schrijf me in, ik doe mee. L. vindt dat ik ook nu al, toch nog vijf weken voor vertrek, elke dag moet schrijven. OK. Kan toch niet slapen dus zit ik weer om zes uur 's ochtends voor het scherm. 

Afgelopen zondag in Brussel vroeg de lieftallige Lotte van VRT Radio 1 toen ik haar over mijn reis vertelde: "dus dan ga je weer een nieuw boek maken met een tentoonstelling?". Op de antenne vroeg ze dat zoals dat nog altijd in België heet. Mijn antwoord was natuurlijk dat ik die foto's eerst nog wel moest maken en dat ik de lat nogal hoog leg. Het speelt nu al in mijn hoofd dat als dit project niet mislukt ik nog "gewoon" een paar keer terug ga. Tenslotte had ik twintig jaar geleden niet voor niets een droom om nog eens een jaar in Amerika te wonen. En dus ga ik nu uitzoeken of ik mijn auto niet ergens kan stallen inplaats van weer verkopen.

Alle begin is moeilijk

En ik ben begonnen. Ik moet me nu eerst een beetje "inschrijven", als in indrinken, een vorm proberen te vinden. Nog vijf weken en dan ben ik weg. Won't be long, zoals ik op de voorlopige openingspagina van photographybooks.eu heb gezet. Won't be long dat here I come.