Filosofisch

Dus vanaf 2012 gaat het rekeningrijden ingevoerd worden. Met zo'n kastje in je auto kun je ook gemakkelijk trajectcontrole doen. Permanente trajectcontrole...

De vraag komt nu bij me op: 'Gaat iedereen zich dan echt aan de maximumsnelheid houden?' Want voor elke kilometer te hard rijden een boete, dat houdt niemand vol! Niet dat te hard rijden een doel op zichzelf is, maar..

Volgens mij is er een permanent spanningsveld tussen wat wel en niet mag. Dat is een van de charmes van het leven. Als big brother wint, dan is de lol er af.

Paris

Zo'n 5000 foto's schat ik. Wel een beetje te veel van het goede. En ook te veel bezoekers. Vooral de tweede helft van de zondagmiddag, de laatste dag van de beurs, wanneer L. en ik de tentoonstelling bezoeken.
Een interessante ervaring: 80% handel, 20% mooie foto's. Veel buitenlanders en veel Frans oud geld. Geen reden om de moed te laten zakken, Paris Photo.

Vormgeving

Friso Kramer, 14-11-2009 Foto Gijsbert Hanekroot

Kwam ik toch zomaar Friso Kramer tegen (industrieel vormgever, 1922). Het was bij de (her)opening van Neef Louis in Amsterdam Noord. Waar ze veel van Kramer's ontwerpen hebben staan. Op de vraag: "hoe komt het nu dat u van die geniale ontwerpen heeft gemaakt?" is niet goed antwoord te geven. Vandaar dat Kramer maar zelf, ongevraagd, wat anecdotes vertelde. Die eigenlijk allemaal over techniek gingen. Het deed me denken aan het interview dat Pim Oets en ik ooit hadden met Bert Haanstra. Ook zo'n icoon. (Glas 1958). De man had geen verhaal, brillant en eigenlijk niets te melden.

Wit

Goed, ik was dus even in Livorno, Italie. Hoewel ik het er lekker warm vond, een graadje of twintig, hadden de Italianen allemaal hun winterjassen uit de kast gehaald. Om negen uur 's ochtends is de markt al vol leven; daar kopen de mensen dat lekkere eten.
Afgezien van veel Afrikaanse mannen die met straathandel proberen wat te verdienen is het er een wit, enigszins provinciaals leven. Een groot contrast met toen ik twee dagen later om half elf 's avonds op het Centraal Station in Amsterdam weer op mijn fiets stapte. Hoewel ik vaak vind dat Amsterdam een groot dorp is, is het wel een internationaal georienteerd dorp. Dat voelt ook goed...

Kafka

Ik ben in Livorno, Italie. En ik lees Haruki Murakami. Het doet me erg aan Kafka denken, maar dat zal wel vaker over Murakami zijn opgemerkt.
Bij de haven van Livorno kan ik vanaf een punt twee gebouwen van de Guardia Financia zien liggen. Geen kleine gebouwen. Vanaf hetzelfde punt zie ik ook nog de Guardia Costiera. Er moet veel bewaakt worden in Livorno, Italie.

Karel van het Reve

© Siegfried Woldhek 2008

Toen Hugo Brandt Corstius vorig jaar zomaar stopte met zijn columns was dat best een teleurstelling. HBC moet vast nog wel columns schrijven, ik kan me niet voorstellen dat je daar na vijftig jaar zomaar mee op kunt houden. Waar zou hij ze publiceren? Zou hij een geheim blog hebben?
Nu loop ik op maandag, woensdag en zaterdag met extra spoed naar de brievenbus om de column van Bert Wagendorp in de Volkskrant te lezen. Het is een sport om, terwijl ik de trappen afloop, te bedenken wat het onderwerp zal zijn waar Wagendorp over zal schrijven.

Verslaafd aan columns: een interessante mening én een heel mooi geschreven stukje van zo'n 300 woorden. Als het is gelukt, is het smullen geblazen.

Zonder HBC bieden de gebundelde columns van Karel van het Reve uitkomst. De column over Tucholsky waaruit ik in mijn vorige blog citeerde staat in de bundel 'Arnon Grunberg leest Karel van het Reve' (Amsterdam, Muntinga Pockets, 2004). In het voorwoord schrijft Grunberg dat Karel van het Reve hem heeft leren nadenken. Inderdaad: het is erg inspirerend om Karel van het Reve te lezen en vooral voor blogschrijvers aan te raden.

PS: In Frankrijk wordt over een bekende fotograaf gesproken als HCB.

Centrum

Dit valt wat buiten de orde maar toch.

Ik lees Karel van het Reve: een essay met de titel Tucholsky (Een dag uit het leven van de reuzenkoeskoes, Amsterdam, G.A. van Oorschot, 1979). Ik citeer:
Als je terugkijkt op het aan de macht komen van Hitler, dan zie je wat geloof ik de 'uitholling van het centrum' heet. Zolang liberalen, conservatieven, katholieken, protestanten, socialisten de grote partijen in de Rijksdag zijn weet de republiek van Weimar zich met hangen en wurgen te handhaven. Maar dan loopt het centrum leeg en het Duitse volk kiest KPD en NSDAP. En dan is het afgelopen. Wat Tucholsky had moeten doen, ben je geneigd naïvelijk achteraf te zeggen, is het centrum steunen, de soci's bijvoorbeeld. Maar hij treiterde die soci's voortdurend.

Nu ik toch aan het citeren ben. So young and so untender (Achteraf, Amsterdam, Van Oorschot, 1999). De eerste twee alinea's:
Meteen na het nieuws van half elf zegt mijn vrouw 'Naar bed, naar bed!'en dan gaat de televisie uit. Zo komt het dat we van de laatste twee Shakespeares maar de helft gezien hebben. Toen Kent uit dat blok gehaald werd, en toen Shylock afscheid van zijn dochter Jessica nam en zei dat ze niemand binnen moest laten in zijn afwezigheid, toen haakten wij af. We zouden natuurlijk voor Shakespeare een uitzondering hebben kunnen maken, maar laat naar bed vlak na een stuk van Shakespeare is een combinatie die ons van de slaap berooft. De ongelooflijk sterke regels, waar die stukken vol mee staan, blijven door je hoofd malen.
'So young and so untender?'vraag Lear aan zijn dochter Cordelia. "So young, my lord, and true!' antwoordt zij: ik ben inderdaad jong heer vader, en wat dat gebrek aan tederheid betreft kan ik alleen maar zeggen dat ik de waarheid spreek - dit in tegenstelling tot mijn secreten van zusters. "So young my lord, and true'- als ik die woorden hoor lopen de rillingen over mijn rug, de tranen springen mij in de ogen en ik kan niet slapen. Veronica zou de volgende Shakespeares een uurtje eerder moeten zetten.

Reisverhalen

Toen ik in april naar de VS vertrok, kreeg ik van mijn zusje R. een boekje mee. 'Reisverhalen schrijven' van Jan Donkers (Amsterdam, Augustus, 2008). Erg aardig van haar en een erg aardig boekje! Ik kwam er het boek in tegen van de Vlaamse journalist Rudi Rotthier, 'Het land dat zichzelf bemint'. (Amsterdam, Atlas, 2005). Dit boek is niet meer verkrijgbaar, ook niet bij boekwinkeltjes.nl, maar wel in de bibliotheek. Ik had het natuurlijk beter voor vertrek kunnen lezen, maar ook achteraf is het heel interessant. Ik herken er veel in. Rotthier heeft maar liefst vijftien maanden door Amerika gereisd!

Sentimental journey

Aan het rijtje dat eindigde met Toronto (zie Downtown, 16 april) kan ik nu Antwerpen toevoegen. Antwerpen Berchem om precies te zijn. Misschien ben ik toen ik vier of zes was ook wel eens naar de kapper geweest in Berchem. Ik logeerde er immers elk jaar. In het geboorthuis van mijn moeder, bij mijn oma. De kapper waar ik nu naar toe ging was een Poolse die twee maanden geleden de zaak had overgenomen. Ze woonde zeven jaar in België en sprak slecht Vlaams.

Ik was in Berchem om te praten met mijn nieuwe Belgische distributeur. Mijn boek Abba .. Zappa gaat namelijk opnieuw in België uitgezet worden.

Host or guest?

Ik had het misschien andersom moeten doen, eerst gasten ontvangen en dan pas zelf bij "vreemden" gaan logeren.
Deze week ontvingen we dan zelf de eerste couch surfing gasten. Laura, een 24-jarige vrouw uit Bucharest en haar vriend Bogdan uit dezelfde stad. Ik heb ze maandag op Camping Zeeburg afgehaald. Ze waren al eerder in Amsterdam dan wij ze hebben konden. Amsterdam is zo'n geliefde stad dat ik bijna twee verzoeken per dag krijg. Dat gaat dus niet.
Hoewel, er schijnt een onofficiele wedstrijd te zijn: wie host de meeste couch surfers. En dat gaat Aaron uit Memphis Tennessee dus winnen. Sinds ik na acht dagen op 28 mei bij hem weg ging zagen zijn CS-activiteiten er als volgt uit: Austin, US (2), New Britain, US (2), Spring Hill, US, hier is Aaron met een paar vrienden zelf langs geweest, McPherson, US, Budapest, Hungary, Irvine, US, Kingston, US, Cookeville, US, ook een trip van Aaron zelf, Santa Cruz, US, Tampere, Finland, Villeurbanne, France, Berkeley, US (2), Shepherdstown, US (2), dit terwijl de vorige surfers er nog waren, Suffern, US, College Station, US, Gatineau, Canada.
Aaron is 27, heeft een vaste relatie maar woont alleen, tenminste..

Kijk zelf naar zijn profile op http://www.couchsurfing.org/profile.html?id=80ACB5

OBA

Iets meer dan twee jaar geleden werd in Parijs het witte fietsenplan geintroduceerd: Velib'. Vrijheid en fietsen, die was niet moeilijk. Een vergelijkbaar systeem was eerder in Lyon een succes geworden en nu zijn er in de binnenstad van Parijs zo'n 1450 geautomatiseerde fietsenstations die wel 20.000 fietsen beheren. Guess what? Het werkt! Gewone fietsen, niet met massieve banden, zelfs uitgerust met een drie-versnellingsnaaf. Dat heb je in Parijs wel nodig, want het is er heuvelachtig. Niet dat er geen kapotte fietsen zijn. Geeft niet, dan neem je een andere. De stations zijn op minder loopafstand dan de eerstvolgende bushalte en zeker dan het metrostation.

Misschien moeten we het in Amsterdam nog eens proberen. Begin met 4.000 fietsen en koop een licentie van het bestaande geautomatiseerde systeem. Niet opnieuw het fietswiel uitvinden! Ik wed dat het ongeveer net zoveel kost als de opstapbus. Die is weliswaar voor een ander publiek maar toch. De besparing op de kosten van aangiftes van gestolen fietsen en het opruimen van achtergelaten fietsen kan ook in mindering. Als je in Parijs rondloopt of fietst krijg je toch met gevoel in een stad te zijn met een behoorlijk bestuur. Bent u in Amsterdam wel eens in de de OBA geweest? Dat gevoel!

Lus

Waar de Dorpsstraat, ons Dorp, de Hoofdstraat kruist, staan stoplichten. Aangezien er meer verkeer door de Hoofdstraat gaat dan door de Dorpstraat, zijn er bij de stoplichten zogenaamde lussen in het asfalt aangebracht. Het stoplicht in de Hoofdstraat springt alleen op rood als het nodig is. Het is duidelijk dat dat een win-win situatie oplevert. Automobilisten tevreden en Al Gore ook.

Speaking about Al Gore: in de Verenigde Staten is er veel autoverkeer en zijn er heel veel stoplichten. Dus je zou denken dat ze in het land van de maanreizen veertig jaar geleden wel zijn begonnen met die handige lussen in het asfalt. Nou nee. Om van een groene golf maar helemaal te zwijgen. Wat nu? Een actie in Nederland om te bereiken dat er in de VS minder brandstof wordt verspild? Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Emocion

N. woont in Nijmegen. Die BMW is van hem. Zijn vrouw E. is vandaag met vakantie vertrokken. Met twee kinderen, met z'n drieën dus. In de BMW. N. is interimmanager bij een van de veertig vestigingen van een multinational. Hij heeft ook een Porsche. Weliswaar een 24 jaar oude, maar een Porsche. Maandag gaat hij met de Peugeot Partner van E. naar zijn werk. Hij vindt dat je niet met een Porsche kunt aankomen.

Dinner

Geen commercials. Public radio (en TV). Al weer een week thuis, maar ik ga nog even terug. Naar de VS. In Boston luisterde ik in de auto naar een zender van Public radio. De boodschap die ik hoorde, als een SIRE-spot, had als thema "dinner". De strekking: 'Maakt u zich zorgen over uw ontsporende kinderen (drugs, sex, onhandelbaar)? Uit onderzoek is gebleken dat het enorm helpt als u dagelijks samen met uw kinderen het avondeten gebruikt.'

1905

Mijn grootvader besloot in 1905 naar Parijs te gaan. Zo lukte het hem om niet in militaire dienst te hoeven. Op zijn veertiende was hij in Antwerpen, zijn woonplaats, gaan werken als huisschilder. Maar 's avonds ging hij naar d'n Academie. Volgens mijn moeder had die kunstopleiding toen 1.500 leerlingen. Sjef (Josef), mijn grootvader, heeft alles gedaan in Parijs. Zijn beroep was decorateur. Hij huurde een kamer. Toen zijn verloofde in 1906 hem drie weken in Parijs kwam opzoeken logeerde ze bij vrienden. In 1907 trouwden ze en in 1908 werd mijn moeder geboren.
Toen mijn moeder zelf ging werken bij haar vader thuis, ook vanaf haar veertiende, ging zij tot haar 17de jaar naar de avondschool en daarna ook naar dezelfde Academie. Die had toen zo'n 500 leerlingen. De traplift waarop ik haar gisteren heb gefotografeerd voorkomt ongelukken, maar verder loopt mijn moeder gewoon in huis rond.

Polder

Mijn nieuwe Amerikaanse vrienden heb ik verteld over Jisp, Nederland. Below sea level en dergelijke. Daar begrepen ze niet veel van. Hans Brinkers? Hierbij een satelietfoto van Jisp om te laten zien hoe bijzonder het is. 30 minuten rijden van hartje Amsterdam.
En Dirk, mijn zoon, gisteren bij Restaurant Polder (Science Park, Amsterdam).

Licht

Het is niet zo erg als bij het door Frank Gehry ontworpen gebouw in Cleveland, Ohio. Maar toch.. Als je dan een open constructie laat zien, prachtig vormgegeven, dan kun je volgens mij niet zeggen: 'Laten we die lichtarmaturen daar maar in monteren.' Noblesse oblige. De nieuwe Terminal 5, Heathrow, Londen.

CS (5)

P. en haar dochter Tyler waren in New York toen ik hun huis bezocht in Cincinnati. Dus werd ik door haar man verwelkomd. Hij werkt voor een Amerikaanse bank, een multinational. Een baan in de automatisering. Maar hij werkt thuis. Hij vertelt dat van zijn groep, honderd mensen, iedereen thuis werkt. Al jaren. De laatste twee dagen was het gezin weer compleet. Dat leidde tot gezamenlijke maaltijden en samen naar de kerk. Mijn tweede kerkbezoek.

In Columbus, Ohio was P. mijn host. Toen ik hem mijn boek liet zien, bleek dat hij veel van de artiesten die ik heb gefotografeerd ook had ontmoet. Als chauffeur van een limousine. P., 56 jaar, is bezig aan zijn proefschrift. Veranderingsprocessen, sociologie. In mijn referentie die ik op de couch serving site aan zijn profiel heb toegevoegd schreef ik: 'Hoewel hij op de foto (met kleinkind) de indruk maakt al wat ouder te zijn, is dat een misverstand.' Zijn vriendin C. is net zo oud en autoverkoper. Een bijzonder paar.

Laatste - Boston

Ik vlieg met British Airways. Vanochtend downtown Boston. In de wolken.

MASS MoCA

Het Massachusetts Museum of Contemporary Art is in North Adams, MA. Toch zo'n 200 km ten noorden van Boston. Maar, alles voor de kunst..
Heel mooi is een presentatie van het werk van Sol Lewitt (Om de foto's te kunnen beoordelen, even dubbelklikken op de foto). Een enorm project dat nog niet af is.
Ook leuk vond ik Guy Ben-Ner. Op de fiets zit een rem, dan stop de film dus. Er werden ook films van hem vertoond.

Boston

Museum of fine Arts.
Antonio Lopez Garcia. Spanish, born in 1930. De ene heet de nacht dan zal die andere wel de dag heten. Die staat dan ook in de zon.
Geef mij maar de stad!

Lachen

Nog even de Ford Windstar, hier voor het huis van C. in Rochester, NY., mijn eerste couch-server ervaring. Na aankomst, 8 April 's avonds in Boston ben ik meteen in een huurauto doorgereden naar Danvert, MA, zo'n dertig km ten noorden van Boston. De volgende dag door naar Manchester, New Hampshire, naar de Empire Automotive Group. Op hun site had ik thuis al deze Ford mini-van met deuk(je) zien staan. US$ 2000,-. Meteen toen ik aangaf belangstelling voor deze auto hebben ging de prijs naar $ 1700,- en dat werd de deal, all-in. C. in Dearborn, MI, heeft elf broers en zusters en zei dat een van haar broers mijn van wel wilde kopen in Juli. We werden het gisteren eens, voor $ 800,- was ik de auto weer kwijt.
Mocht ik iemand op een idee hebben gebracht: essentieel is om een adres in de VS te kunnen gebruiken. Het eigendomsbewijs (de title) moet kunnen worden geregistreerd en voordat je een nummerplaat krijgt (in Michigan een tijdelijke voor max. twee maanden) moet je eerst aantonen dat de auto verzekerd is. Ik heb het op een andere manier gedaan maar hier kan couch-serving ook nog van pas komen. Vraag aan je host of je zijn adres mag gebruiken. Het betekent geen belasting voor hem of haar. Alleen een stapeltje brieven, eventueel aangevuld met wat parkeerbonnen. En dan kan je er ook meteen je Amazon bestellingen naar toe sturen!

Kleintje

Die lange jongen komt inderdaad op me af. Ook al had ik nog wel het speciaal voor dit soort omstandigheden meegenomen amateurtjecameraatje in handen. Voor de laatste dag leek het me geen goed idee om het op een confrontatie te laten aankomen dus ik ben opgestapt.
Zaterdag vlieg ik naar Boston. Ik ga daar wel fotograferen, maar rustig aan.

Contradictie

Ik krijg klachten (eentje, van M., woont dertig jaar in Amerika en komt uit Polen) dat ik een te somber beeld van de VS geef. Mijn reactie was dat ik nu eenmaal vanuit een vooroordeel werk en dat goed nieuws geen krant maakt.
Vandaag in Detroit.

Bye

Dearborn is toch wel een van de ongezelligste steden waar ik ben geweest. Des te vreemder om juist daar het gevoel te hebben thuis te komen. Maar zo was het. Bewolkt, geen regen, soms wat zon. Mijn laatste trip over de weg, van Cleveland, Ohio naar Dearborn, Michigan. De eerste 100 km langs het Lake Erie. Veelal bebouwd met niet zozeer mooie als wel dure woningen, met parkachtige tuinen. Het huis op de foto is een uitzondering. Bye bye, Ford Windstar.

On photography

Anton Corbijn gebruikt het woord geheim. Ikzelf heb het over magie. Taeke Zuidema heeft het over het jagersinstict dat een belangrijke rol speelt. Je loopt door de velden, plotseling is daar je prooi en je schiet. Maar er zijn ook uitstekende vrouwelijke fotografen. Taeke vindt ook voyeurisme een belangrijk element van fotografie. Daar ben ik het zeker mee eens.
Het kan als volgt werken. Taeke bracht me naar Braddock, bij Pittsburg, om me de laatste nog werkende staalfabriek te laten zien. Ik maakte er deze foto, die ik haast miste. Taeke wees me er op dat het huis links goed de gevolgen van de afbraak van de industrie in beeld brengt. Het huis had ik even niet gezien.
Ik draaide me om en zag het jongetje op de fiets.

Maakte eerst de foto boven, maar toen (geluk!) reed het jonge nog even door en maakte ik deze foto. De foto hieronder vind ik zelf toch wel een van de betere foto's van deze week.
Wat vind jij - over fotografie?

Guess

Cleveland, Ohio wordt vaak vergeleken met Pittsburgh, Pennsylvania. Verbonden met water. Zware industrie, die min of meer verdwenen is in de jaren zeventig. En een comeback waarbij nieuwe investeringen in nieuwe technologieen een grote rol spelen.
En nieuwe gebouwen.
Helaas staat het door Frank Gehry ontworpen Peter B. Lewis building op de verkeerde plaats. Het is weliswaar veel kleiner dan het ook door Gehry ontworpen Guggenheim museum in Bilbao, Spanje, heeft ook een andere functie, maar het had wel wat meer omgevingsruimte verdiend. Bijzonder vond ik de gebogen bakstenen muren.

Feestje

Morgen wordt de vriendin van M., D., dertig. Zaterdag vierde ze haar verjaardag met een feestje. Op het terras van hun huis in Pittsburgh raakte ik in gesprek met de vader van D. Hij bleek in 1970 een jaar in Saigon te hebben gewerkt voor de Amerikaanse legerleiding, Hij verzamelde de dagelijkse rapportages van alle activiteiten en maakte daar 's nachts een samenvatting van. Een Vietnamveteraan dus. Hij vertelde lang last te hebben gehad van een post traumatisch stress syndroom en zich schuldig te voelen de Vietnamese oorlog wel te hebben overleefd. Aan het eind van ons gesprek vroeg hij zich hardop af: dus het zou best kunnen zijn dat 58.000 Amerikaanse soldaten voor niets zijn gesneuveld? Ik kon dat alleen maar beamen.

Going home

Drie maanden is best een lange tijd. Dus het gevoel, het is zo wel mooi geweest, borrelt op. You know what? Gisterenmorgen reed ik naar de stad, Michael Jackson op de radio, mooi weer, een mooie weg. En ineens kreeg ik een sterk gevoel. Shit over twee weken ben ik weer thuis, ik zal dit missen!

Warhol (of pop 2)

Alle bezoekers van de Factory in New York werden gefotografeerd of gefilmd. Dit is een frame uit een vier minuten durende opname van Lou Reed, waarin deze niet beweegt. Hij knippert alleen met zijn ogen. De foto van Lou Reed met Sterling Morisson en John Cale is gemaakt door Stephen Shore. Portretten van George Gerswin en Mick Jagger. Covers van Interview.