Om acht uur begon het te schemeren en om half negen was het donker. Als in de tropen.
En toen waren daar Dough en Steve. Tweelingbroers die me al waren opgevallen vanwege hun zachte, enigszins hese stem. Zonder versterking speelden ze gitaar en mandoline en zongen tweestemmig. Eigen arrangementen van nummers van onder andere Van Morison, Tom Petty en Chuck Berry. Een stuk of twaalf nummers zonder onderbreking. Het was prachtig. Vanaf hun vijfde waren ze beginnen te zingen. Op hun twaalfde hadden ze hun eerste gitaar gekregen. To never stop playing since, suggereerde ik tegen Steve. Right, antwoordde hij, and we will never do.

Geen opmerkingen:
Een reactie posten