Martin's veertigste verjaardig vierde hij met een dinnerparty. Martin doet iets in hypotheken. Het viel me op dat iedereen van de dertig gasten in good shape was. Slechts een vrouw was een beetje dik. Je hoeft geen statistisch wonder te zijn om te kunnen zeggen dat het probleem van overgewicht dus een sociaal issue is.
Om acht uur begon het te schemeren en om half negen was het donker. Als in de tropen.
En toen waren daar Dough en Steve. Tweelingbroers die me al waren opgevallen vanwege hun zachte, enigszins hese stem. Zonder versterking speelden ze gitaar en mandoline en zongen tweestemmig. Eigen arrangementen van nummers van onder andere Van Morison, Tom Petty en Chuck Berry. Een stuk of twaalf nummers zonder onderbreking. Het was prachtig. Vanaf hun vijfde waren ze beginnen te zingen. Op hun twaalfde hadden ze hun eerste gitaar gekregen. To never stop playing since, suggereerde ik tegen Steve. Right, antwoordde hij, and we will never do.
zondag 14 juni 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten