Achttien

Op ongeveer 50 km afstand aan het Lake Michigan heb ik deze foto genomen van downtown Chicago. Ik sta dus aan de andere kant van het meer. Maar wat ik eigenlijk wil laten zien is het zoveelste bewijs dat meer asfalt niet helpt. Beton in dit geval. Hier tot achttien rijstroken: capaciteit trekt verkeer aan. Ondertussen naar double you el es fm geluisterd. Mammas and the Pappas, Al Green, Lynyrd Skynyrd. (http://www.947trueoldies.com/)

Not a speedboat

Het is nu negen uur 's avonds, Amerikaanse tijd. Ik heb het idee net een historische tv-uitzending te hebben gevolgd: president Obama's persconferentie life, naar aanleiding van het feit dat hij 100 dagen in functie is. Geef mij zo'n regeringsleider. Uitstekend formulerend, geen hyprocrisie, intelligent en ook nog geestig. Verdienen wij (Nederlanders) niet zo iemand, hebben wij zo iemand? In de Nederlandse kranten zal er ongetwijfeld de komende dagen veel over deze persconferentie worden geschreven. Het is een bijzondere ervaring, onderweg van Detroit naar Chicago, er getuige van te zijn, in een motel in Kalamazoo, Mi. De tekst was "It has been said before: this is moving like an oceanliner, not a speedboat".

Unsafe at any speed

Ralph Nader publiceerde in 1965 een studie waarin hij de onveiligheid van Amerikaanse auto's beschreef. Met name de Chevrolet Corsair waar de titel van zijn publicatie naar verwees. De Corsair, met motor achterin, was het antwoord van General Motors op de bedreiging van de automarkt door Japanse en Europese auto-import. Eigenlijk is het nooit meer goed gekomen met de autoindustrie. De oliecrisis in 1972, de recessie in de jaren tachtig. Jaar in jaar uit verloren de Big Three, GM, Ford en Chrysler marktaandeel. Het onbegrijpelijke is dat de concerns met hun Europese vestigingen, de techniek in huis hebben. De laatste techniek die wordt toegepast om zuiniger auto's te maken heet down-sizing. Een 1.4 liter motor met de prestaties en betrouwbaarheid van een 3 liter motor van een paar geleden. Kennelijk was het bestuur van de Amerikaanse fabrikanten niet bereid te investeren in nieuwe machines, nodig om deze techniek toe te passen. Met de dramatische gevolgen waar we nu getuige van zijn. Arrogantie van de macht, een vreselijk cliche. Iets beters kan ik niet bedenken. De voorraden GMC trucks staan in Flint, de woonplaats van Michael Moore die in 1989 de documentaire Roger and me maakte over GM, die fabrieken sloot in Flint en nieuwe opende in Mexico.

WE ARE THE BEST

Daar kunnen ze bij de Telegraaf nog wat van leren.



En deze is ook wel leerzaam in moeilijke tijden.



Wil de laatste "automaker" het licht uitdoen!





















De schilder vertelde dat het voor twee man een week werk is.



De man wilde deze snoek aan me verkopen. En dan moest ik hem aan de arme mensen cadeau doen. "Die zijn er genoeg". "Waarom geef je hem niet zelf weg", vroeg ik. Maar hij had geen benzine meer, beweerde hij, dus vandaar. Volgens mij had hij de vis die morgen op de markt gekocht. De rivier, de Detroit river, vormt de grens met Ontario, Canada

Openlucht

Henry Ford richtte in 1899 de Detroit Automobile Company op en in 1901 The Henry Ford Company. De derde poging had wel succes.
The Greenfield Village is een openlucht museum in Dearborn, gevestigd niet ver van de plek waar Ford Motor Company in 1903 van start ging. In het museum vind je ook reconstructies van het laboratorium van Thomas Edison, het verhaal van de Wright brothers, houtzagerijen op stoomkracht, een glasblazerij, stoomlocomotieven, stoomboten en wat al niet. Een veel dagjesmensen met veel kinderen. Het was mooi weer.

BBQ

Als je al je eten uit de vriezer haalt of van de fastfoodketen betrekt, zodat er dus per definitie teveel vet en teveel suiker in zit, moet je niet verbaasd zijn als je te dik wordt. 70% van de Amerikanen is te dik en ik schat zo'n 5 procent is zo omvangrijk dat lopen meer waggelen wordt. Dat ziet er niet best uit. Het meisje hier aan het stuur is 12 jaar en een schatje.

The ball game

De mooiste herinnering aan honkbal heb ik toen mijn zoon D. met het Amsterdam Pirates jeugdteam won van een Amerikaans team op de US basis Ramstein in Duitsland. Dit zijn iets oudere jongens, een jaar of zestien schat ik. Leuk om te zien, maar de Pirates speelden destijds beter.

IJs

Vanavond hebben de Detroit Red Wings met 6-5 gewonnen. Dat gebeurde in de laatste 90 seconden dus best spannend. IJshockey in een bar met 20, 1 meter brede, plasmaschermen. Nooit gedacht dat ik dat nog eens leuk zou vinden. Eerder deze week was ik ook al in deze bar maar had ik geen camera mee. Nu wel, maar mijn geheugenkaartje zat nog in mijn computer. Verder was alles erg pro, de hockeyers en de bartenders en de videoscreens dus.

Mensen

Foto's met mensen er op bedoel ik. Dan moeten die mensen er wel zijn. De Amerikaanse mensen lopen naar hun auto en van hun auto weer naar binnen. De grootste afstanden leggen ze af op het parkeerterrein van, hetzij hun werk, hetzij het winkelcentrum. En in het winkelcentrum zelf of in de supermarkt. Dat is het wel zo'n beetje. In Detroit zie je zelfs nauwelijks joggers.

Bob

Al een paar weken zit ik in mijn hoofd in minder dan 200 woorden te formuleren wat hier nu echt aan de hand is, in de autoindustrie, in het Amerika van de crisis. Ik noemde hem al eerder: Bob Cringely. Ik laat hem het werk doen. 17 minuten waarin hij ook nog even het fenomeen bloggen meeneemt. "They're to big to die? They're to big to survive!" Zie de link hiernaast, Bob on video.

kweenie

"Prettige dag verder", krijg ik in Nederland ook niet uit mijn mond. Maar wat moet je aan met de vraag hoe het met mij gaat op deze prachtige lentedag? Flikker op, slecht, dat bepaal ik zelf wel, dat gaat je geen reet aan, allemaal onbruikbaar. Ik val meestal stil. Ik zou geen adequaat antwoord weten. Maar ik oefen nu om de vragensteller voor te zijn. "Hi", wordt schijnbaar met opluchting ontvangen. Case closed als het ware. Gisteravond stond ik achter een middelbare man en vrouw die bij de kassa zes (6) gallon limonade stonden af te rekenen. De man achter de kassa wenste ze toe: "You two do well together", die vond ik nog wel aardig. De vrouw antwoordde, "He actually is my brother". Toen ze weg waren zei de kassier tegen mij, "Het was helemaal niet mijn bedoeling om ze te beledigen". "Take care", zei ik toen ik de zaak verliet, dat had hij wel verdiend.

Het o-woord

Mijn Italiaanse nichtje M. woont in Pennsylvania. Zij brengt en haalt dagelijks de kinderen naar en van school. Met de auto. Toen er klachten kwamen van de ouders dat de auto's die op de kinderen stonden te wachten altijd de motor aan hadden staan, plaatste de schoolleiding een bord: "auto's die langer dan tien minuten wachten moeten de motor uitzetten". Al Gore leeft niet echt in de VS. Er is een oplossing: verhoog de belasting op de benzine. De energieverspilling zal er zeker minder door worden en er komt meer geld ter beschikking voor onderwijs, de gezondheidszorg en nog zo wat. Helaas, ook voor Obama is dit teveel change. Overigens, een stilstaande electromotor verbruikt geen energie. Nog een reden om electrische auto's in te voeren.

The rouge

Prima voor een regenachtige dag. The Rouge Plant. Henry Ford wilde niet afhankelijk zijn van toeleveranciers en bouwde hier aanvankelijk autos vanaf de grondstoffen, ijzererts, kolen, tot het eindproduct. Op een onafzienbaar terrein. Nu wordt hier de F150 Ford truck geassembleerd. Volgens het just in time principe (Toyota). Het ging er tamelijk relaxed aan toe. Mannen, vrouwen, zwart en wit, maar weinig ouder dan veertig. Van veel mensen die ik hier zag werken kreeg ik de indruk dat ze het na een jaartje wel voor gezien zouden houden.

Ford

In 1913 hebben Henri Ford en zijn medewerkers de lopende band geïntroduceerd. Dat was zo succesvol dat hij al in 1914 het dagloon van alle werknemers vanaf de leeftijd van 22 jaar van $ 2.34 kon verhogen naar $ 5,- per dag. Dat was inclusief winstdeling. "In order that the young men from 16 to 20 years of age may be entitled to a share in the profits he must show himself sober, saving, steady, industrious and must satisfy the superintendant and staff that his money will not be washed in rioutious living."

Oh dear

Een 1955 Chevrolet Bel Air. Ik woonde nog in Rotterdam in 1955. Ik had een folder van deze auto bemachtigd en daar zat ik in de klas in te kijken. De meester pakte de folder af en verscheurde hem voor mijn ogen. Dat doet nog pijn als ik daar aan denk. Volgens mij was ik naar het hoofdkantoor van GM in Rotterdam gefietst en had daar aangebeld (een deur van vier meter hoog, in mijn herinnering) en tot mijn verbazing die prachtige kleurenfolder gekregen.
In Dearborn is het hoofdkantoor van Ford gevestigd. Zeg maar het Eindhoven van Philips of het Rochester van Kodak. En het Henry Ford museum.

Over smaak valt te twisten

Comerica heet het nieuwe stadium van de Detroit Tigers en het daaronder afgebeelde beelhouwwerk staat voor het gerechtshof van Michican, downtown Detroit.
Het doet me denken aan toen ik een keer in New York Jimmy Carter langs zag komen. Op de auto van de president was een vaantje geplaats. Maar dat vlaggetje was veel te groot.

Netwerken?

Do you have E-mail? Waarom maak je geen foto van ons en stuur je me die per e-mail.
Heb je dan een pen voor me vroeg ik, maar Jim had al een visitekaartje tevoorschijn gehaald. Noblesse oblige dus ik heb deze foto naar zijn e-mailadres gestuurd.

Het g-woord

De kwaliteit van Amerikaanse auto's is niet goed. Daar kom ik nog op terug. De speakers in Amerikaanse auto's zijn meestal wel goed, met veel bassen. Het helpt ook dat je op de Amerikaanse autoradio elk uur wel een keer de Stones hoort. Dat wil zeggen, dat was in de jaren tachtig. Op dit moment kun je toch nog wel rekenen op een keer in de twee uur Stones. Toen ik eergisteren in Toronto de auto starttte, heading for Detroit, hoorde ik Miles Davis, ook goed voor een geluksmoment. En dan scheen ook de zon nog.

Er zijn grenzen

De Belgisch-Franse grens herinner ik met het beste als het om aanvaringen met de douane gaat. Op een vrijdagnacht werden we ondervraagd door de Franse douane: papieren, wat doet die ladder op uw dak, BTW, enz. De beambte had per vergissing mijn paspoort weer teruggegeven en na een minuut of twintig was ik het wachten zat en leek het me wel een goed idee om maar weer eens te vertrekken. Er werd niet geschoten, dat viel mee, maar de volgende ochtend om zeven uur stond er zo'n leuk Renault politiebusje voor mijn huis in Frankrijk. Ze waren met zijn zessen. De ondervragingen duurden lang en weg was mijn reputatie in het gehucht van zeven huizen waar ik net was ingetrokken. Vandaag moest ik bij de Canadees-Amerikaanse grens uitleggen wat Couch Surfing is. Where are you staying tonight? How do you know these friends? Through the internet?
In het boek De Prooi van Jeroen Smit lees ik dat Rijkman Groenink een keer een uur op Schiphol is vastgehouden. Hij had op terugtocht van Marokko zijn paspoort vergeten. Ik ben CEO van ABN Amro. Ja ja.
Ik hoefde gelukkig niet mijn schoenen uit te trekken vandaag.

Downtown

Dit is downtown Toronto. Er zijn nog veel meer centra met hoogbouw. Toronto is nog niet zo erg als Los Angeles (minder groot) maar op dezelfde manier op een enorme oppervlakte gebouwd. En, downtown en ook in die andere centra, wonen mensen, het heeft daardoor iets Europees op een Amerikaanse manier. Nu ja, in twee dagen valt er gewoon niet veel verstandigs over te zeggen. Kapper in Toronto aan mijn lijstje toegevoegd, waar al Bangkok, Istanbul, Como, Serignan (Fr), Alghero, Sardinie en Mexico City op staan. Het verkeer hier is een ramp.

std-s

Ron Baxter Smith uit Toronto is fotograaf en filmer. Tot een paar jaar terug was hij bezig met het maken van commercials. Zijn fotografie bestaat voornamelijk uit zogenaamd "vrij werk". Toen hij wilde stoppen met zijn commerciële werk besprak hij met een vriend, die in Toronto een reclamebureau runt, of hij niet iets met zijn foto's kon doen. Een stock agency beginnen bijvoorbeeld. Waarop die vriend zei: " wow, that would be stock that doesnt suck. En dat werd de naam van de agency die sinds kort ook mijn werk vertegenwoordigt. Bij het bedrijf hoort ook een galerie: Oliver Gordon Gallery, waar nu werk hangt van Simon Harsent uit New York: "Melt: portrait of an iceberg". Zie hiernaast voor de betreffende links.

3,2 miloen

In 1972 heb ik wel een paar uur op een van de hoogste wolkenkrabbers van New York gestaan. Een architect uit New York had me aangeraden om voor het Rockefeller Centre te kiezen en niet het Empire State Building omdat je dan veel beter de hele stad kunt overzien. Het World Trade Centre was toen nog in aanbouw. Ik had het gevoel dat ik op het topje van de wereld stond. Nogal indrukwekkend. Die wolkenkrabbers behoren helemaal niet tot de zeven wereldwonderen, wat de Niagara Falls vast wel doen.
Het was me nooit eerder gelukt ze te bezoeken, die watervallen. Vandaag dus wel. Drie komma twee miljoen liter water, per seconde. Best indrukwekkend.
Het heeft hier vorige week gesneeuwd. Die bruine formaties zijn van vastgevroren sneeuw, dat is wel tijdelijk.

Eastman

Ik kan het niet laten om even te laten zien dat de letters van logo op het hoofdkantoor van Kodak, Rochester, NY, afbladderen. Dat is erg oneerbiedig na een rondleiding in de kluizen van het George Eastman House, ook te R. De grootste en meest complete cameraverzameling ter wereld. Alles wat hier ligt komt in het boek dat ik gisteren noemde en waarvan hierbij ook een foto van de drukproeven.

Ook de originele camera's die Ansel Adams en Alfred Stieglitz gebruikten, to name a few, liggen hier. Het boek is indrukwekkend, door zijn volledigheid en zorgvuldige samenstelling. Er staan ook foto's in die we allemaal kennen, waarschijnlijk met een foto van de camera waarmee de beroemde foto's zijn genomen. Todd Gustavson vertelde dat hij en zijn partners in crime, zoals hij het formuleerde twee jaar aan het boek hebben gewerkt. De meeste fotografen zijn liefhebbers van technische speeltjes dus dat boek zal zijn weg wel vinden. Een camera van duizenden dollars, valt dat nog onder gadgets?

Kodak

De uitvinding van de fotografie staat op naam van Joseph Nicéphore Niépce, Franse uitvinder. Louis Daguerre (Parijs) mag niet ongenoemd blijven, maar:
"In July 1888 Eastman's Kodak camera went on the market with the slogan "You press the button, we do the rest". Kijk even op Wikipedia als je er het fijne van wilt weten. Kodak is gevestigd in Rochester,NY, dat had je intussen al begrepen. En dan is het wel leuk om het paasontbijt te genieten in gezelschap van mensen die in meerderheid aan het George Eastman House zijn verbonden.

Todd Gustavson die naast me zat is bezig een standaardwerk te voltooien: "Camera: A History of Photography from Daguerreotype to Digital". Het Eastman House heeft die camera's allemaal in huis en Todd beheert die. Ik krijg de proeven van het boek morgen te zien als ik hem op zijn werk opzoek!
Anja, die uit Polen komt, heeft een privé-verzameling historische camera's. Deze is een Eastman Kodak klapcamera uit 1915 waar ze een foto mee (probeert) te maken. Verder nog van overseas een Koreaans meisje dat een scolarship doet restauratie/conservatie papier en een Japanse. Charley zit links.
De zon schijnt hier maar het is wel vier graden boven nul. Het café staat in het High Falls historic district. Een waterval waaromheen het allemaal in Rochester is begonnen. (eind 18e eeuw).
En overigens, als de foto is mislukt ligt het meestal niet aan Kodak. (Oud Chinees gezegde)

Surfing USA

Door Arnon Grunberg raakte ik bekend met het begrip Couch Surfing. Hij heeft in NRC Handelsblad over zijn ervaringen gepubliceerd. Inmiddels hebben zich meer dan een miljoen couch surfers aangesloten.
Mijn eerste reizen in Europa heb ik gelift en sliep ik in de jeugherberg, soms nog op zaal. Nu heb ik me bij CS-sers in Rochester, NY gemeld of ik op hun bank mag slapen. "Kan je een 63-jarige Nederlandse fotograaf hebben?" De meeste surfers zijn natuurlijk jong, maar gelukkig niet allemaal. Ik ga niet aan een 24 jarig meisje vragen of ik op haar bank mag slapen. Ik vind het so wie so nogal een lastige vraag maar als Arnon het doet dan kan ik het ook doen. Toch? In Amsterdam of in New York werkt het niet goed want daar wil iedereen wel naar toe en de code is dan dat je beleefd antwoordt dat je helaas de stad uit bent. Maar hoewel Charley antwoordde dat hij net een surfend Belgisch koppel uit Gent langs had gehad was ik welkom en logeer ik nu op zijn zolder. C. is musicus en speelt fagot in het orkest van Rochester. En zo zaten we gisterenavond dus met nog een vrouwelijke collega van C. (bassist) in een eetcafe. Eten, drinken en praten. Bij Kodak, waar vroeger 60.000 mensen werkten, werken er nu nog 5.000. Vandaag gaan we naar een Pools Paasontbijt bij Anja thuis.

Dat met die king size trucks zit zo: die mogen kennelijk alleen op de Interstates snelwegen en hier zie je hoe dat geregeld is.

202 m

Ik gebruik GPS navigatie in plaats van kaarten. Een eenvoudig apparaatje dat zegt hoe laat je in Rochester zou moeten arriveren. Daar ging ik namelijk naar toe. En de afstand tot de volgende afslag. Na een paar afslagen stond er ineens 98 miles op tot de volgende afslag. En vervolgens 202 miles. Holy shit dat is 320 kilometer. Dan ben je bij ons bijna in Frankfurt!

Na een stuk of 50 afslagen te hebben genomen. Ik merk wel dat mijn referentiekader zich aanpast. Benieuwd hoelang het duurt tot ik reageer met oh, nog maar 50 miles. Alles is tenslotte betrekkelijk.

Amerikanen houden van groot. Deze truck is wel erg groot (lang). Bijna veertig meter. Morgen leg ik uit hoe dat zit.

You heard it here first

When I was looking for an independent international distributor for my book Abba...Zappa, I discovered that there isn’t one on the internet. So here is:

photographybooks.eu

As I am based in Amsterdam, don’t be surprised to find a lot of Dutch and Belgian photography books and magazines. My aim, however, is to distribute photography books from all over the world, to everywhere in the world.

If you know of any great photography books that urgently need international distribution, please let me know.

I hope you like the initiative,

Best regards,
Gijsbert Hanekroot

(photographybooks.eu is a trade mark of W15 Consultancy, Amsterdam, in cooperation with Hexpoor Support Centre B.V., Boxtel,Netherlands)

Hoezo rustdag

Dinsdag is de introductie van photographybooks.eu. Vandaag nog even alle puntjes op de i zetten. Morgen ben ik onderweg naar Rochester,NY, waar Kodak is gevestigd. Afgezien van het feit dat je dubbele korting krijgt als je een Kia koopt is hier weinig crisis. Er worden er in deze buurt minder huizen te koop aangeboden dan in Amsterdam. Nu is dit wel een beetje het Aerdenhout van Massachusetts / New Hampshire, tegen de Atlantische oceaan aan.
Als je tekst op de voorruit wilt lezen even dubbelklikken op de foto.

It's a Ford

De helft van de werknemers van Enterprise Automotive Group Inc. zou bij de casting voor de Sopranos direct zijn aangenomen.
Wat die Ford betreft, als ik een lezer van deze blog was zou ik ook de prijs willen weten van deze lichtgroene Ford Windstar. Ik heb wel graag de lachers op mijn hand maar niet de uitlachers dus die prijs hou ik nog even voor me. Hij is elf jaar oud, heeft nieuwe banden en een nieuwe accu. Veel dingen doen het gewoon. Ook de remmen. 6 cil., 3.0 ltr. voor de liefhebbers en een automaat. Helaas geen cruise control.

Danvers, MA

9 april 02.45 Danvers, MA, Boston area, Ik ga een beetje slapen...

Wim

Over 24 uur ben ik op weg naar Schiphol. Gisterenavond werd het interview uitgezonden dat Wim Noordhoek zondag (eergisteren dus) met mij maakte in Leiden, Museum Volkenkunde. In zijn blog, ook van 5 april (http://boeken.vpro.nl/avondlog) spreekt hij van het onbewaakte moment. In het interview verwijst hij naar de foto van Marilyn Monroe van, jawel, Richard Avedon. Ik zou de vergelijking zelf niet hebben uitgesproken, ben je gek, maar ik beken hier dat ik toen ik de affiches in de stad zag hangen met die prachtige foto van Marilyn ik aan mijn eigen werk moest denken. In het interview laat Wim zich ontvallen nadat ik eindelijk heb geformuleerd hoe ik over mijn werk denk; "het is er uit". Valse bescheidenheid heet dat geloof ik. Kijk om het interview te beluisteren in de lijst met links hiernaast. De foto hierbij is van de reunie van de Business Club Zeeburgerkade. Ook in Leiden, ook leuk.

The Americans

Over Robert Frank's The Americans dat nu vijfig jaar geleden voor het eerst verscheen is wel gezegd dat het de kijker dwong op een ander manier naar fotografie te leren kijken. Nu ik het boek nog eens aandachtig heb bestudeerd zie ik echter toch veel gelijkenis met het werk van Henri Cartier Bresson. Een aangesneden foto zoals hierbij afgebeeld kom je bij HCB echter niet tegen. De mooiste foto's van Frank kunnen makkelijk concurreren met het beste werk van Cartier Bresson. Maar tussen de 83 foto's van Frank in The Americans zitten toch best wel een aantal foto's die me niet zo boeien. In de boeken van de Franse fotograaf, vaak boeken met meer tweehonderd foto's, staat bijna geen enkele minder interessante foto of het moet de ene in Nederland gemaakte foto zijn. Toch vreemd dat terwijl Cartier Bresson zijn foto's al in Life publiceerde, Frank zijn boek aanvankelijk niet in de VS uitgegeven kreeg. Zou het hem toch in de esthetiek gezeten hebben? En was het Frank die voor het eerst het wat rauwere werk introduceerde?